แห้วเป็นอาจิณ
“ไอ้เม่น กูบอกมึงแล้ว..
มึงมีความสุขดีอยู่แล้ว…”
“ไอ้เม่น กูบอกมึงแล้ว..
มึงมีความสุขดีอยู่แล้ว…”
เขาก็ตระหนักว่า เขาได้เรียนรู้ส่วนสำคัญที่สุดของภาษาที่ผู้คนทั้งโลกใช้ร่วมกัน เป็นภาษาที่ทุกคนเข้าใจได้ด้วยหัวใจ นั่นคือความรัก
แล้วกาลต่อมา เราก็เยื่องย้ายมวลสารไปที่ โรงเบียร์เยอรมันตะวันแดง ไอ้เม่น อัค ปุ้ย เก๋ และมีท่านโน้ตมาสมทบภายหลัง (ตัวผู้ล้วน) เป็นธรรมดาที่ ไอ้พวกนี้ต้องคุยเรื่องงาน เพราะ ตอนทำงาน มันเสือกไม่คุยกัน
เพื่อนคนหนึ่งเลิกกับแฟน..(ความจริงไม่ใช่เพื่อนแค่คนหนึ่ง แต่ขอยกตัวอย่างแค่เพื่อนคนหนึ่ง) แม้มิใช่หน้าที่ แต่เราก็รู้กันดีว่า “นี่เป็นเวลาฉลองที่มิอาจปลีกตัวได้” อีกครั้ง วันนี้จึงต้องไปร่ำสุรากันอีกหน อิอิอิ