เริ่มต้น “บันทึกบนเน็ต”

ราวกับคุณยายวัยรุ่นแรกแย้มฝาโลง ริปรารถนาจะสวมเสื้อสายเดี่ยว – ไม่เจียมอายาตนะ (เป็นซุปเปอร์เซ้ทของ Body)
รึราวกับ เด็กประถมนมมิแตกพาน แต่รั้นจะลิ้มรสสุรา ..
….
ใช่แล้ว วันนี้ไอ้เม่นมันริจะเขียน ไดอารี่ออนไลน์ เหอ เหอ เหอ …

[เพื่อกันความเข้าใจผิดในคำว่า ไดอารีออนไลน์ กระผมจะเรียกว่า บันทึกบนเน็ต ละกัน เพราะกระผมยืนยันได้เลยว่า จะไม่เขียนทุกวันอย่างแน่นอน]

แม้จะรู้ทั้งรู้ว่า อีกไม่นานบันทึกนี้คงหายไปในอากาศธาตุอย่างที่ควร
แต่มันจะเป็นไรไปเล่า ก่อนที่เวลาจะผ่านไป.. ก่อนที่น้ำหนักจะวิ่งไปถึง 0.1 ตัน (!?!?) …
ผมควรจะบันทึกการเดินทางของชีวิตไว้บ้าง.. แม้ว่ามันจะอาจจะไม่ค่อยประติดประต่อก็ตาม

เนื่องจากวันแรกยังเขินอยู่ ดังนั้น ยังไม่เขียนดีกว่า แต่ขณะที่อยากบันทึกว่า ก่อนหน้านี้ ความเป็นมาเป็นอย่างไร ก็พลันคิดออกว่า อยู่ใน Email ที่ตอบปัตไปนี่นา อิอิ ปัตคงไม่ว่าหรอกเนาะ (ปัตเป็นเพื่อนคนนึ่ง เป็นว้ากเกอร์หญิง เป็นสตรีผู้ชอบขีดเขียนและชกต่อย ฮ่า ฮ่า อ้อ และก็แอบชอบเพื่อนของกระผมคนหนึ่งด้วย แต่ไม่บอกหรอกว่าเป็นใคร อิอิ)

[M] สวัสดีจ้าปัต….

[P] อี๋ ที่เมลล์มาเนี่ยจะให้เราเข้าไปเซ็นต์ guestbook ให้ล่ะซิ 🙂

[M] ก็ช่ายน่ะสิ รู้แล้วยังไม่ยอมไปเซ็นต์อีกแนะ

[P] นึกยังไง กลับไปทำงานที่เก่า?

[M] อย่างที่บอกน่ะ เราอยากมีเวลาทำอะไรที่อยากทำน่ะ

โอกาสก็เหมือนหมอกยามเช้า พอพระอาทิตย์ขึ้น มันก็หายไป
และถ้าคิดจะได้เจอมันทุกวัน พรุ่งนี้ มันอาจจะไม่มีอีกแล้วก็ได้

ฮ่า ฮ่า พูดซะเว่อ พอดีเราได้คุยกับเค้า(เจ้านายเก่า) หลายครั้งน่ะ รู้สึกว่า Vision เค้ากว้างขึ้นเรื่อยๆ ในขณะที่เค้าทำงานแบบค่อยเป็นค่อยไปน่ะ เป็น Engineer ที่คิดเรื่อง ประสิทธิภาพ ก่อน ประสิทธิผล ในขณะที่ CRP (ที่ที่ลาออก) จะเป็นแบบขอให้ขายได้ไว้ก่อน ทำงานไม่มีประสิทธิภาพก็ไปแก้เอา
ซึ่งมันก็ถูกต้องนะในทางการขาย แต่ทำให้เราต้องทำงาน 10 โมงถึงตี2ตี3 – 6วัน/สัปดาห์ มันไม่ไหวน่ะ
แล้วพอเราดูว่าจะแก้ได้มั้ย (เพราะ CRP เค้าจะให้อำนาจ และความสำคัญกับเรามาก ถ้าอยากแก้อะไร ก็แก้ได้) เราก็เห็นว่า เราต้องใช้ แรง+เวลา อาจจะซัก 5 ปี 10 ปี ซึ่งที่นั่นก็จะกลายเป็นสังคมที่เราชอบ แต่ก็หมายความว่า
มันก็สายเกินกว่าเราอยากจะทำอะไรเด็กๆ อย่างเรื่องทำเพลงเสนอค่ายเทป ฯลฯ ไปเสียแล้ว

พอต้องตัดสินใจ เราก็เลยต้องย้อนกลับมาคิดว่า แล้วเป้าหมาย กับความต้องการในชีวิตคืออะไร

ตอนปี 4 ในกลุ่มพวกเราเคยมีคำถามกันว่า ถ้าให้มึงเลือกอาชีพได้
โดยไม่สนใจว่ามันจะเป็นจริงได้หรือเปล่า มึงจะเลือกอาชีพอะไร

มันก็คงเหมือนคำถามในวัยเด็กที่กล่าวว่า โตขึ้นอยากเป็นอะไร
แต่พวกเราก็ตอบกันไม่ง่ายเลย เพราะเราโตกันแล้ว

ตอนนั้นเราตอบว่า เป็นศิลปิน-นักแต่งเพลง แล้วเราก็หยุดความคิดไว้แค่นั้น เพราะเราคิดว่า เราควรจะเป็นในทางที่เดินมาต่างหาก มันมั่นคง และมันก็มีความเป็นจริงมากกว่า

ตอนนี้เราชักให้ยอมลงให้ความฝัน เราคิดว่า เราอาจไม่ต้องไปสุดโต่ง คือทำงานด้านเพลงเลย แต่เราก็เลือกทางที่มันเหมาะสมได้
ทางเดินที่มีความก้าวหน้าในชีวิต – ที่เพียงพอจะเลี้ยงตัวเองได้
และก็มีเวลาให้อะไรต่ออะไร

คุยกับเจ้านายเก่า เค้าให้ทำงานค่อนข้างอิสระ เรารู้สึกว่า มันลงตัว

[P] นานมากแล้วที่เราไม่ได้ตอบเมลล์ยาวขนาดนนี้ ถ้าว่างเราจะเข้าไปเยี่ยมชม website ของเม่นนะ

[M] ดีมาก ดีมาก

[P] ขอให้เม่นได้ทำอย่างที่ตัวเองฝันแล้วก็ประสบความสำเร็จด้วย

การทำความฝันของตัวเองให้เป็นจริงเป็นเรื่องที่มีความสุขมากเลยนะ
ตอนนี้ความฝันของเราคือ
ทำให้พ่อกับแม่ของเรามีความสุขที่สุดในโลก

[M] อืม แต่บางที ความสุขก็ไม่ได้มีราคาแพงนักหรอกนะ
ไม่ต้องเร่งหาเงินอย่างที่ปัตบอกก็ได้มั้ง

[P] คิดถึงเม่นทุกทีที่ว่างน่ะแหละ

[M] ถึงว่า เมื่อกี๊ถึงขึ้นต้นอีเมล์ว่า ยุ่งตลอดเวลา ฮิฮิ

ความเห็น