เมื่อม่านคลี่ออกอีกครั้ง
ราวกับสายลมแห่งโชคชะตาได้พัดกระหน่ำซ้ำ แล้วก็กลับโอบกอดปลอบใจ หรือจะเป็นจริงอย่างที่ใครต่อใครว่า ยิ่งใกล้เบญจเพส ชีวิตก็ยิ่งร้อนรน?
ราวกับสายลมแห่งโชคชะตาได้พัดกระหน่ำซ้ำ แล้วก็กลับโอบกอดปลอบใจ หรือจะเป็นจริงอย่างที่ใครต่อใครว่า ยิ่งใกล้เบญจเพส ชีวิตก็ยิ่งร้อนรน?
เสกสรรค์ ประเสริฐกุล เคยเขียนบางข้อความไว้ในหนังสือ “วิหารที่ว่างเปล่า” ของเค้า พูดถึงการชอบใช้ชีวิตแบบ “ลำพัง” ว่า เค้าต้องมีเวลาอยู่คนเดียว ต้องมีเวลาเดินป่า ฯลฯ ไม่ว่าจะเป็นช่วงใดของชีวิต
2-3 วันมานี้ เล่นเน็ทอย่างบ้าคลั่ง (คือประมาณวันละ 10-15 ชั่วโมง ถ้าทำงานคอมอย่างบ้าคลั่ง จะประมาณวันละ 20-25 ชั่วโมง) แต่กลับไม่ได้เขียนบันทึกบนเน็ท คิดไปคิดมา ชักสงสัยว่า บางที มันอาจเป็นอาการอย่างหนึ่งของความเหงา ?
“ไอ้เม่น เดี๋ยวนี้มึงกลายเป็นเครื่องบำบัดความเหงาให้เพื่อนๆไปแล้วหรือวะ?”
คำอุทานจากไอ้อัค เมื่อรับทราบว่าไอ้เม่นตอนนี้ คิวเยอะอย่างกับดาราฮอลิวูด ต้องไปสลอนในที่ต่างๆ แล้วแต่ใครกำลังว่าง จนแทบไม่ค่อยได้กลับบ้าน
มีปลาตัวหนึ่ง อยู่ในสระที่กว้างใหญ่ อุดมสมบูรณ์ และมีสังคมของปลาอันซับซ้อน อะไรๆก็ดีทุกอย่าง แต่มันเสือกคิดว่า ตัวเองเป็นนก