วินาทีที่ผมและเธอบอกเลิกกัน ผมไม่ได้ปวดร้าวเสียใจ เลยคิดว่า บางที ผมอาจจะก้าวข้ามพรมแดนของความรักไปแล้ว
ผมเคยเจอหญิงสาวที่หวาดกลัวการตกหลุมรัก ผมตัดสินเธอว่า เธอเองยังไม่ได้ก้าวเข้ามาในพรมแดนของความรัก ผมเองไม่หวาดกลัวการตกหลุมรัก แต่ไม่โศกเศร้ากับความรัก ผมจึงคิดว่า ผมได้ผ่านพรมแดนของความรักไปแล้ว
แต่แล้วเมื่อผ่านไปครึ่งเดือน เมื่อความยุ่งเหยิงทั้งหลายในชีวิตเร่ิมบรรเทา ความเศร้ากลับเผยตัวมาอย่างเงียบเชียบ และกลั่นตัวเป็นหยดน้ำตา
ที่ผมคิดว่าผมไม่ได้เศร้า แท้จริงนั้น ความเศร้าได้เดินทางช้าไปครึ่งเดือนต่างหาก
ชีวิตคือการเดินทางโดยตลอด บางทีวันนึงผมอาจจะเดินทางผ่านพรมแดนของความรักไปก็ได้
แต่ยังไม่ใช่วันนี้
เรื่องความรักผมคงไม่มีอะไรวิจารณ์ แต่อยากวิจารณ์สำนวนว่า
> ที่ผมคิดว่าผมไม่ได้เศร้า แท้จริงนั้น ความเศร้าได้เดินทางช้าไปครึ่งเดือนต่างหาก
ประโยคนี้โรแมนซ์มากครับ
พี่เม่นครับ ผมแต่งเพลงให้นะครับ
วินาทีที่เราบอกเลิกกัน ตอนนั้นฉันอาจจะดูเหมือนเข้าใจ
แต่เมื่อวันเวลาผ่านพ้นไป ฉันกลับพบว่าฉันยังคงต้องการ
* รัก…. และฉันยังต้องการเธอ
อยู่เสมอ…. ในใจฉันยังคงมีภาพเธอ
วนเวียนอยู่อย่างนั้น ภาพเธอและฉัน คืนวันเก่าๆ ยังคงชัดเจน
จะให้ทุกวินาทีจากนี้ เก็บความทรงจำที่แสนดีเอาไว้
สักวันหนึ่งที่เรานั้นเหงาใจ วันเหล่านั้นอาจจะทำให้เรายิ้มได้
(solo,*,*)
เสกครับ
ขอบคุณนะครับ 🙂
กินไวน์ๆ
เม่น หัวใจของนายคงจะโชคดีขึ้นเรื่อยๆนะ “จงจริง” เถอะ 🙂
ผมให้เม่นทำ present แต่งงานให้ในขณะที่เค้าเพิ่งเลิกกับแฟน
ช่างเป้นอะไรที่ เอ่ออ…
เศร้าจังเลยอ่ะ แต่ก็ยังไม่ทิ้งความอบอุ่นที่มีอยู่ในตัวพี่เม่น อิอิ
เป็นธรรมดาของชีวิต
Keep Walking เด้อ
You Will Survive
ขอทราบการแบ่งหน้าการแสดงความคิดเห็นเพื่อไม่ให้หน้ายาวเกินไป ขอบคุณครับ