จดหมายจากแดนไกล : ตุ๊ดเหลาสลัดกระโปรง

จดหมายจากแดนไกล

คงไม่ใช่แค่เพียง นี่คือรุ่งเช้าของวันที่แอลกอฮอล์อาบชโลมร่างกาย ไม่ใช่เพราะวันนี้อากาศดี ฟ้าใส และ เมฆสวย
รวมถึง คงไม่ใช่เพราะ วันนี้ กระผมทำท่าจะอู้งาน (อีกแล้วววว)

แต่ที่รู้สึกดีๆ และ ครึ้มใจในเช้านี้นั้น ก็เพราะเพิ่งได้รับจดหมายจากไอ้เหี้ยแมน ที่มาไกลถึงน็อททิงแฮม ประเทศอังกฤษ เพื่อกล่าวถ้อยคำของความคิดถึง และขอบคุณเว็บไอ้เม่นด๊อทคอม

”… วันนี้ ทำงานเหนื่อยๆ เบื่อชิบหาย ข้างนอกก็หนาว มืดเร็วด้วย หดหู่สัตว์
แต่พออ่านเว็บมึง ก็อุ่นใจ …”

”… กูว่าจะส่งอะไรนิดๆหน่อยๆ เข้าไปในส่วน “ติชม” ของมึงแล้ว แต่ว่ากูมันคนล้าหลังว่ะ เลยตัดสินใจว่า ส่งจดหมายมาดีกว่า e-message (ขอโทษที่บัญญัติศัพท์ใหม่) มันก็สะดวก เร็ว และเป็นกำลังใจให้ web master ดี แต่คนโง่ๆอย่างกูก็รู้สึกว่า จดหมายช้าๆ มันก็มีอะไรบางอย่างอยู่ในนั้นที่อย่างอื่นไม่มีมั้ง …
… เมื่อตัวหนังสือมันอยู่บนกระดาษ มันก็มีมนต์ขลังของมัน โดยเฉพาะเมื่อมันเป็นลายมือ …”

”… ขอบคุณอีกทีโว้ยเม่น กูไม่ใช่แค่ชอบสิ่งที่มึงทำ แต่สิ่งที่มึงทำมีความหมายต่อกู ไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง
มึงก็ทำงาน เขียนไดอารี่ ทำโน่นทำนี่ไปเรื่อยแล้วกัน กูก็จะเขียนหนังสือ ทำงานวิจัย และเรียนรู้โลกไปเรื่อยๆ ด้วยปัญญาอันโง่เขลา ไว้เจอกันคราวหน้า กูจะเล่าโน่นเล่านี่ให้มึงฟังก็แล้วกัน … โชคดีโว้ย”

แม้ร่องรอยของแอลกอฮอล์ในร่างกาย จะทำให้จิตใจอ่อนไหวมากกว่าที่เคย
แต่หลังจากอ่านจดหมายฉบับจบลง …

ผมก็คิดว่า วันนี้เป็นวันที่ดีๆของชีวิต อีกวันหนึ่ง …

…
บางที การเขียนไดอารี่ ก็เป็นเพียงเพราะเราต้องการยืนยันว่า เราได้มีชีวิตอยู่ในโลก,
การแต่งเพลง ในถ้อยคำที่บอกเล่าเรื่องราวแห่งความคิด – ทั้งๆที่ไม่ได้ไพเราะ หรือมีโอกาสจะดังอันใด – ก็อาจจะเป็นเพียงเพราะอยากจะให้บทเพลงนั้น ยืนยันว่า ครั้งหนึ่ง ได้มีคนสร้างมันขึ้นมา

ในยามที่เหงา เราอาจจะรู้สึกราวกับอยู่เพียงลำพัง ในโลกอันกว้างใหญ่และเต็มไปด้วยผู้คน
แต่หากได้เหงาจนถึงก้นบึ้งของหัวใจ…

เราก็จะได้พบว่า มีใครรออยู่ อย่างแน่นอน
…
ใช่ไหม ?

งานแต่งงานน้องเต่า

สปีลเบิร์ก อาจจะดอลลี่กล้อง พร้อมกับขึ้นเพลงบรรเลงในคอร์ดเมเจอร์ เพื่อกล่าวถึงฉากอันน่าประทับใจ
นนทรีย์ อาจจะโคลสอัพไปที่ใบหน้าของหญิงสาว ที่รื้นไปด้วยน้ำตา ก่อนจะซูมออกมาเพื่อให้เห็นถึงบรรยากาศรอบข้าง
ที่อบอวลไปด้วยความหวานชื่น
ฯลฯ

แต่คืนนั้น ไม่มีสเปเชียลเอฟเฟ็คใด นอกจาก ฝ่ายชายจะจับมือฝ่ายหญิง หอมแก้ม และสัญญาว่า จะรักเธอคนเดียวตลอดไป

และ …

นั่นก็เพียงพอที่จะทำให้ไอ้เหลาในชุดดำ (คือมันใส่สูทน่ะขอรับ) มองด้วยแววตาอิจฉา โกรธแค้น และหดหู่สิ้นหวัง ในเวลาเดียวกัน ฮี่ ฮี่ ฮี่

(ท่านผู้อ่านอาจจะเห็นว่า ไอ้เม่นใจร้ายไส้ระกำ ที่เอาความทุกข์ของเพื่อนคนหนึ่งมาตีแผ่ในเว็บ แต่เพื่อนๆหลายๆท่าน ต่างลงมติเป็นเอกฉันท์ว่า ควรเผยแพร่เรื่องราวของเหลาอย่างยิ่ง เพื่อเป็นอุทาหรณ์ และความสะจายยย)

โปรดอ่าน และ อย่าเลียนแบบ

เรื่องย่อ : เมื่อคืนเป็นวันแต่งงานของน้องเต่า และ น้องบี (ที่เป็นน้องชมรมเชียร์ของไอ้เหลา) แม้ว่าไอ้เหลาจะอยู่ในแผนกคนไม่เคยมีแฟน ของสมาคมชายโสด แต่มันบอกว่า
“กูเคยมีความรัก … ”

มึงพบกับน้องเค้าตอนไหนวะ

กูเจอตอนเค้าอยู่ปีหนึ่ง เป็นน้องชมรมกู หน้าตาไม่สวยเลย กูเลยไม่จีบ พอน้องเค้าเริ่มสวยตอนปี 2 กูเลยจีบ แต่เค้าคงเห็นพิรุธ กูเลยแห้วไป

แล้วไอ้ เต่ามาจีบติดตอนปี 3

ไอ้เต่า ?? คู่แข่งมึงนะหรอ ??

เฮ้ย ไม่ใช่โว้ย มึงลำดับดีๆ กูแห้วไปก่อน แล้วไอ้เต่าค่อยมาจีบ เพราะงั้นกูก็ไม่นับมันเป็นคู่แข่งหรอกโว้ย แม้ว่าสุดท้ายมันจะเป็นเจ้าบ่าวก็ตาม

แล้วที่มึงกำลังกินเบียร์ (ฟรี) ของมันด้วยความโกรธแค้นนี่ หมายความว่าไงวะ

ไอ้ห่า … (ไอ้เหลาทำท่าคิดข้อแก้ตัว)
ไม่มีอะไร กูแค่อยากร่วมแสดงความยินดีกับคู่บ่าวสาววววว
…
นี่ แ น้ กิ น ใ ห้ มั น ชิ บ ห า ย ไ ป เ ล้ ย ย ย …
เอ้า โชนนนนนน

(ว่าแล้วคืนนั้น ไอ้เหลาก็ถึงกับถอดกระโปรงตุ๊ดออก แล้วซดเบียร์(ฟรี) อย่างเอาเป็นเอาตาย เอิ๊ก เอี๊ก)

นินทากาเลเหมือนเทสุรา เป็นเรื่องธรรมดายิ่งกว่าหายใจ

มันเป็นเรื่องจริงของบ่าวสาวคู่หนึ่ง ขอใช้นามแฝงว่า พี่เพลิง ละกัน

พี่เพลิง (ในชุดเจ้าบ่าว) : “เฮ้ย เดี๋ยวงานแต่งเสร็จแล้ว กินเหล้ากันต่อ”
เพื่อนๆ : “หะ ! ไอ้ห่า ได้ไง มึงต้องเข้าห้องหอนะโว้ย”
พี่เพลิง : “ไอ้เหี้ย มึงก็รู้ งานแต่งน่ะ มันเหนื่อยแค่ไหน ไหนจะต้องยืนฉีกยิ้มถ่ายรูปทุกโต๊ะ ต้องไปไหว้โคตรพ่อโคตรแม่ที่ไหนก็ไม่รู้ เสร็จแล้วยังต้องมานั่งเก็บงาน นับตังค์ แยกบัญชี … จะมีแรงที่ไหนเข้าห้องหอวะ ..”
เพื่อนๆ : “อ้าว แล้วมึงแก้ปัญญาไงวะ แบบว่า .. เรื่องนี้มันสำคัญนาโว้ยยย อิอิ”
พี่เพลิง : “โธ่ เรื่องแค่นี้ อิอิ (มั่ง)…”

“กูเข้าห้องหอไปตั้งแต่เมื่อวานแล้วโว้ย วันนี้จะได้กินเหล้าได้เต็มที่ เอ้าาา โชนนนนน”

ความเห็น