ราวกับการโยนก้อนหินลงในสระ แล้วเกิดตะกอนแห่งความทรงจำ ลอยฟุ้งขึ้นมา (เพื่อนผู้ชอบอ่าน HUNTER X HUNTER อาจแปลสำนวนนี้ได้ว่า ราวกับความสามารถเน็นของปาคูโนด้า – เล่ม 12 เด้อ)
…
เมื่อแมสเศจถูกส่งผ่านไซเบอร์สเปซ มาปรากฎที่เดสถอผของกระผม .. ว่า “don’t be shy….man of 10 broken heart”
เมื่อวานนี้..
เพื่อนคนหนึ่ง พากระผมไปรู้จักกับเพื่อนอีกคนหนึ่งที่น่ารัก และเพิ่งเลิกกับแฟนมาไม่นาน แม้กระผมจะมีกลไกป้องกันตัวเองอันสมบูรณ์ – ที่คอยบอกเสมอว่า “ผู้หญิงสวยนั้นอยู่คนละวรรณะกับมึง” และ “มึงมีความสุขดีอยู่แล้ว” กระนั้น เราก็คุยกันอยู่นานสองนาน และผมก็คงต้องวิจารณ์ด้วยความเป็นธรรมว่า “เธอก็น่ารักดีแฮะ”
หลังจากนั้น เพื่อนผู้เจ้ากี้เจ้าการที่ทำการนัดครั้งนี้ ก็ทำหน้าที่อันดี โดยสอบถามว่า แล้วเธอว่าไง ?
เพื่อนไอ้เม่น : “เป็นไง เม่นน่ารักไหม”
เธอ : “ตรงไหน?”
————————————
ต่อให้เป็นผู้ชายผู้ไม่เชื่อในรักแรกพบที่สุดในโลก ก็คงคิดได้ไม่ยากว่า นี่ไม่ใช่ลางดีนัก.. และแม้การแห้วนั้น จะไม่เคยเป็นคนแปลกหน้าสำหรับกระผม แต่อย่างไร มันก็…
😥 😥 😥 😥 😥 😥 😥
ในบัดนั้น สมอง (และกลไกป้องกันตัวเอง) ของผม ก็เลยถือโอกาส กล่าวซ้ำเติมกับหัวใจ
“ไอ้เม่น กูบอกมึงแล้ว..
มึงมีความสุขดีอยู่แล้ว…”