ผันตัวเองมาเป็นไพร่ขายแรงงาน

คุณธนาธร จึงรุ่งเรืองกิจ ให้สัมภาษณ์ลงมติชนสุดสัปดาห์ ฉบับที่ 1548 ไว้น่าสนใจมากว่า

… คำว่าอำมาตย์ ไม่ใช่แค่ข้าราชการ อย่างที่หลายคนเข้าใจ แต่ผมคิดว่าถ้าจะนิยามให้ถูกว่าอำมาตย์ในภาวะปัจจุบันคือ คนที่มีอำนาจและไม่ถูกตรวจสอบ คนที่มีอำนาจ และไม่มีกลไก check and balance ทั้งๆ ที่ในสังคมประชาธิปไตย อำนาจมาพร้อมกับความรับผิดชอบเสมอ …

ซึ่งตามนิยามนี้ ผมขอแซวว่า งั้นกรรมกรแบกหาม, คนขับแท็กซี่/สามล้อ/มอเตอร์ไซค์รับจ้าง, คนขายของหาบเร่, พริตตี้, โคโยตี้, พนักงานอาบอบนวด, เชียร์แขก ฯลฯ ก็อาจนับว่าเป็นอำมาตย์ เพราะเค้าไม่ถูกตรวจสอบที่มาของรายได้ซึ่งเป็นเงินสด ในขณะที่พนักงานบริษัท เจ้าของกิจการขนาดกลางและเล็ก ก็อาจนับว่าเป็นไพร่ เพราะโดนตรวจมันทุกอย่างเลยเชียว แค่เลี้ยงข้าวลูกน้องแล้วไม่หัก ณ ที่จ่ายก็ผิดกฎหมายแล้ว 😛

ผมจึงควรเรียกตัวเองว่าเป็นไพร่ไร้สี เพราะไม่มีความจนเป็นอำนาจเหมือนอำมาตย์แดงทั้งหลาย (ถ้าอ่านแล้วงง ลองนึกว่า คนดำในหนังฮอลิวูดก็มีความเป็นคนดำเป็นอำนาจ นั่นคือ ได้เป็นประธานาธิบดี, ไม่โดนดูถูกเหยียดผิวออกนอกหน้า, ได้ออกสื่อของคนดำอย่างโดดเด่น, ทำผิดกฏหมายแล้วได้รับการอนุโลม ฯลฯ) และผมเองก็ไม่มีความรวยและเส้นสายเป็นอำนาจ เหมือนอำมาตย์เหลืองอมชมพูทั้งหลาย

เอาแบบจริงจังหน่อย

นับจากตัดสินใจมาอยู่ปาย ผมเองก็ลดงานประจำลงไปเกือบหมด และเลือกที่จะมาตั้งสำนักด้วยตนเอง ตามแนวคิดของบันทึก วิถีแห่งเจ้าสำนัก ซึ่งผมเองก็ไม่ใช่คนมีเงินทองอะไร ดังนั้นผมจึงต้องดำเนินงานทั้งหมดไปพร้อมกัน คือ การทำงานประจำกับ TiGER iDEA และทำงานอิสระของตัวเอง (ฟรีแลนซ์) กับทำงานการกุศลของ Small Valley

เล่าถึงงานด้านการกุศลในบันทึก ก่อตั้งสำนัก Small Valley และโครงการ Small Books ไปแล้ว บันทึกนี้จึงเล่าถึงการรับงานฟรีแลนซ์ของผมแทน ควรมิควรแล้วแต่จะโปรดปราน 🙂

ความเห็น