15.30 น.
วันนี้ เซ็ง เหนื่อย ไม่ทราบสาเหตุ
ทั้งๆที่ก็ไม่มีเรื่องอะไรให้หนักใจ (นอกจากคิดว่า ควรลดความอ้วนได้แล้ว ไม่งั้นมันจะอยากนอนตลอดเวลา :P)
เฮ้อ ลมพัดมาเย็นสบาย
ง่วงนอนจัง
ไปนอนกลางวันดีกว่า
นินทากาเลเหมือนเทสุรา เป็นเรื่องธรรมดายิ่งกว่าหายใจ
เรื่องมันเกิดสมัยที่พวกเรายังเรียนอยู่มหาวิทยาลัย – เวลาอันหอมหวานสำหรับชีวิต
ในยามเย็น หลังจากเพื่อนๆเรียนเสร็จทุกคาบ และไอ้เม่นเริ่มเยื้องกรายมาที่คณะ
วันนั้น อากาศดีกว่าทุกวัน..
(ปกติ ในวันที่ไม่มี LAB ไอ้เม่นจะมาถึงคณะเวลาประมาณ 17.00 น. แล้วก็ซ้อมรักบี้ แล้วก็กินเหล้า ถึงตี 2-5 แล้วแต่กรณี แล้วก็กลับหอไปนอน ตื่นมาเที่ยงๆ เที่ยวเล่นจนถึงเย็น แล้วก็เข้าคณะ วน Loop ไปเรื่อยๆ)
วันนี้ไม่ต้องซ้อมกีฬา ไม่มีงานคณะที่ต้องรับผิดชอบเร่งด่วน พวกเราลงมา และพบเจอกันในยามเย็นอันแสนสุข พระอาทิตย์กำลังจะตกดิน ท้องฟ้าเหนือปราสาทแดง (คณะวิศวะ) เหมือนกับจะระบายไปด้วยสีส้ม
ไอ้เม่นนอนบนโต๊ะ แหงนหน้าขึ้นไปพบต้นจามจุรีที่สะบัดกิ่งเบาๆไปตามแรงลม
บัดนัน ไอ้อัคเดินลงมาจากห้องเรียน ทิ้งหนังสือลงบนโต๊ะ และถอนหายใจ
“เฮ้อ ชีวิต ผ่านไปอีกวัน…”
เปลี่ยนจากการถอนหายใจ เป็นสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆช้าๆจะดีกว่านะ