วันเสาร์ – นัดกับเพื่อนๆบดินทร์ งานเลี้ยงห้อง – ไปต่อที่ Booze Up (แถวอุดมศึกษา)
วันอาทิตย์ – นัดไปทำบุญเลี้ยงเด็กบ้านปากเกร็ด ไอ้ปุ้ยเป็นโต้โผ และจัดการธุระต่างๆ – ไปต่อที่ร้านอาหารแถวท่าน้ำปากเกร็ด – แล้วไปดูหนัง Trainning Day
วันจันทร์ – เข้า Studio ทำงานนิดหน่อย ตอนเย็นไปเล่นดนตรีที่ร้านริมน้ำ สะพานพระปิ่นเกล้า
หลังจากเป็นโรคกระเพาะติดต่อกันมาแสนนาน ไอ้วิทย์ เพื่อนผู้เป็นหมอ ก็เริ่มซักอาการ และพบว่าไอ้เม่นควรจะเปลี่ยนพฤติกรรมซะบ้าง
“ไอ้เม่น กูว่ามึงควรจะหยุดกินเหล้าซักพักก่อน” ไอ้วิทย์พูดด้วยความหวังดี เพราะคงบอกให้ไอ้เม่นเลิกเหล้าไม่ได้เป็นแน่
“แล้วเดี๋ยวเจอกันคราวหน้า กูมาส่องกระเพาะให้”
“ไอ้วิทย์ ช่วงนี้กูห้ามกินเหล้าเลยหรอวะ..” ไอ้เม่นทำหน้าตาโอดครวญและขอความเห็นใจ
“ไอ้ห่า มันก็ไม่ควร แต่ถ้ามึงอยากมาก ก็ไม่เกินวันละแก้วละกัน”
“ได้เล้ยยยย” ไอ้เม่น OK ด้วยความว่าง่าย
นินทากาเลเหมือนเทสุรา เป็นเรื่องธรรมดายิ่งกว่าหายใจ
ไอ้เซ บุรุษร่างเตี้ย อ้วน และระยางสั้น (ระยางคือส่วนที่ยื่นออกมาจากร่างกายนะขอรับ) ผู้ที่ดูยังไงก็ไม่มีทางเป็นคนดี แต่เมื่ออยู่บ้านนั้น มันก็พูดจาไพเราะกับบิดามารดานะเออ
ไอ้เซ : “แม่ค้าบ วันนี้น้องเซมีนัดกับเพื่อนนะค้าบ”
คุณแม่ : “หรอลูก ไปไหนกันหรอจ๊ะ”
ไอ้เซ : “น้องเซนัดเพื่อนไปเลี้ยงเด็กที่บ้านปากเกร็ดนะค้าบคุณแม่ ทำบุญปีใหม่”
คุณแม่ “อ๋อ หรอจ๊ะ..”
คุณแม่ : ”.. ไปเลี้ยงเด็ก กลับตีอะไรล่ะลูก …”– – –
เบ๊นซ์ หญิงสาวที่เหลือในเมืองไทยเพียงลำพัง (เพื่อนๆไปฉลองคริสมาตส์ที่อเมริกากันโม้ดด) เห็นว่างานนี้มีแต่บุรุษที่ไม่น่าไว้วางใจ จึงฝากเงินมาทำบุญแทน
“เป้ เราฝากเงินไปทำบุญแทนละกันนะ ไม่อยากเจอไอ้พวกนั้น มันมีแต่มุขตลกผู้ใหญ่ๆ เราฟังแล้วไม่ค่อยเข้าใจ” (อันนี้เพื่อนหลายท่านพยายามตีความคำว่า ผู้ใหญ่ๆ กันอยู่นาน แต่ก็คิดไม่ออกซะที เรามีแต่มุขใสๆ อาโนเนะนี่นา)
“ได้ ได้ เดี๋ยวเราจัดการให้” ว่าแล้วมันก็ยื่นมือไปคว้าเงินในมือเบ๊นซ์
เบ๊นซ์ชะงักเล็กน้อย เหมือนลืมบอกอะไรที่สำคัญมากกกก
“เฮ้ย เดี๋ยว!”
“เอาให้ถึงมือเด็กนะโว้ย เป้…”หลังจากไอ้ ฮ. ได้ฟังเรื่องราวของเบ๊นซ์เสร็จ มันก็รีบเสนอนโยบายเพื่อเด็กและเยาวชนทันที
“ไอ้เป้ ความจริงมึงผ่านทางกูก็ถึงมือเด็กนะโว้ย กูรับรอง ..”
“หรอ มึงจะเอาไปบริจาคที่ไหนล่ะ”
“อ๋อ กูมี ‘กองทุนเพื่อเด็กทเวนตี้’ น่ะ รับรอง ถึงมือเด็กทู้กคนเล้ยย อิอิอิ”– – –
ไอ้กอล์ฟ หลังจากทำวิจัย “สถิติการไปทเวนตี้ของนาย ฮ.” มานานพอสมควร วันนี้ตอนที่เราไปต่อกัน มันจึงเห็นควรว่า ต้องเปิดเผยงานวิจัยแก่สาธารณชนโดยพลัน“สถิติการไปทเวนตี้ของนายฮ. ออกมาแล้ว… บัดซบมาก”
“1 เดือนมี 30 วัน แต่นายฮ.กลับไปเที่ยวถึงงงง…”
“20 วัน”“ไอ้เหี้ย !!” เพื่อนทั้งกลุ่มถึงกับอุทานขึ้นโดยมิได้นัดหมาย มีนัยะทั้งอิจฉา ชื่นชม หมั่นไส้ และอยากถีบ
“ยัง ยังไม่พอแค่นั้น” ไอ้กอล์ฟเริ่มรายงานต่อในประเด็นสำคัญ
“ที่บัดซบกว่านั้น คือ สัปดาห์ที่มันเที่ยวน้อยที่สุดคือสัปดาห์ที่แล้ว”
“นับจำนวนได้ถึงสองวัน!”“ไอ้สาตตต!!” เพื่อนๆถึงกับอุทานโดบพร้อมเพรียงกันอีกครั้งหนึ่ง
“มึงจะไม่หยุดมั่งเลยรึไง อาทิตย์นึงมี 7 วัน ไปเที่ยวอะไรตั้ง 2 วัน” คำถามกึ่งต่า ก่นมาจากปากเพื่อนคนหนึ่ง“เฮ้ย ก่อนที่มึงจะเข้าใจผิด” ไอ้กอล์ฟเริ่มเบรก เพราะเกรงเพื่อนๆจะได้รับข้อมูลไม่ตรงกับความเป็นจริง
“วันที่กูบอกนั่นน่ะ ไม่ใช่วันที่มันไปเที่ยวโว้ยย..”
“2 วันของสัปดาห์ที่แล้ว คือวันที่มันหยุด นอกนั้น 5 วัน แม่งเที่ยวรวดด..”– – –
ณ บ้านปากเกร็ด ..
ไอ้กอล์ฟ หลังจากที่ทำหน้าที่แจกไอติมเด็กๆได้พักใหญ่ มันก็เดินกลับมาพร้อมกับใบหน้าผิดหวัง
“ไอ้เม่น กูเจอ Customer Complain มาว่ะ ว่าอากาศหนาวหยั่งงี้ ดันแจกไอติมอีก กินไม่ลงโว้ย”
ไอ้เม่น ที่กำลังทำหน้าที่ตักไอติมอยู่กับไอ้ฮั่น ตกใจเล็กน้อย
“อ้าว แล้วทำไงดีวะ”
“ถ้วยที่เหลือ มึงก็ตักน้อยๆหน่อยละกัน บางคนเค้าก็กิน..”ไอ้เม่น และ ไอ้ฮั่น จึงตักไอติมต่อไปด้วยความขะมักเขม้น แม้ว่าจะมองตากันแล้วรู้สึก…
“กูอยากกินไอติมฉิบหาย รีบตักให้เสร็จเร็วๆเถอะ”แต่ขณะที่ 2 หนุ่มร่างบางกำลังตักไอติมอยู่นั้น ก็เหลือบไปเห็นไอ้กอล์ฟกำลังนั่งไขว่ห้าง เลียไอติมแผลบๆ อย่างสบายใจเฉิบ
“หะ ไอ้กอล์ฟ นั่นมึงกำลังทำอะไรวะ”
“อ้าว มึงไม่เห็นหรือไง” ว่าแล้วมันก็เลียไอติมอีก แผลบ
“กูกำลังกำจัดของ Reject โว้ย มึงมีหน้าที่ผลิตก็ผลิตปายยยย”